از همان محرم سال 61 هجری که این ماجرا پیش آمد، ائمّه اطهار سلام اللّه علیهم و شیعیان اهل بیت به پیروی از رهبران خود همواره این روز بزرگ را زنده نگه داشته‌ اند. البته بنیان گذار مراسم عزاداری سیّدالشهداء علیه السلام خود رسول اللّه صلی اللّه علیه وآله بوده اند که احادیث شیعی و سنّی در این مسئله بیش از حد تواتر است.

از طرفی، دشمنان و مخالفان ما همواره سعی کرده اند که این روز فراموش شود و آثار و تبعات آن از بین برود. در واقع، به همان میزان که ائمّه علیهم السلام و دیگر افراد خاندان رسالت کوشش کرده اند تا این روز باقی بماند و به بقای آن اهتمام ورزیده اند، دشمنان به گونه های مختلف کوشیده اند تا آثار این حادثه از میان برود و این روز فراموش شود.

بنابراین، روز عاشورا روز تعامل و تقابل دو جبهه شده است; جبهه ای که می خواهد این روز باقی بماند و جبهه دیگری که هدفش از بین بردن این روز مهم و تاریخی است.

بدیهی است که در تاریخ اسلام کمتر روزی است که این ویژگی را داشته باشد. می توان روز غدیر را نمونه ای از همین روزها به شمار آورد که از روز نخست حادثه غدیر خم کسانی سعی کرده اند آن را انکار کنند و برخی در کم رنگ جلوه دادن و بی اهمیت نمودن آن روز تلاش کرده اند و در مقابل، اهل ولایت تمام سعی و کوشش خود را به جهت احیا و زنده ماندن آن روز جاودانی به کار بسته اند. این ویژگی بر عظمت و حساسیت روزهای غدیر و عاشورا دلالت دارد.

به راستی آن روزی که حادثه عاشورا واقع شد، نه معاویه، نه یزید، نه بنی امیّه و هیچ کس دیگر فکر نمی کردند که این حادثه و نتایج آن به ضرر بنی امیّه و پیروانشان و به پیروزی مکتب اهل بیت علیهم السلام بینجامد.

از این رو، اقامه عزاداری و برپایی مراسم عزای سیّدالشهداء علیه السلام و اصحابشان وظیفه همه شیعیان است. ما مأمور هستیم که احترام این روز را نگه داریم و این امر از واجبات ماست. هر کس در هر مقام و شأن و جایگاهی، آن اندازه که می تواند، باید در این راه و بنا بر وظیفه اش سعی و کوشش کند.

روشن است که عزاداری احکام و آدابی دارد که مردم باید از دیدگاه مراجع خود پیروی کنند و همانند دیگر برنامه های دینی، بایستی در محدوده شرع و جهات شرعی گام بردارند.

(در ادامه به برخی از تلاشها جهت کم رنگ کردن و مقابله با واقعه عاشورا اشاره خواهیم کرد)